Soms vraag ik me af of we het nog kunnen: luisteren zonder te reageren. Iemand in z’n waarde laten, zonder er meteen iets van te vinden. Of ruimte laten voor het verhaal achter gedrag.

Aan boord lukt dat soms nog. Misschien omdat mensen daar letterlijk geen kant op kunnen. Je zit dicht op elkaar, zonder ontsnapping. Je ziet rauwe randjes. Ongefilterd gedrag. En dan sta je daar, tussen de koffiekarren en de chaos en moet je de regie houden.

Een vlucht is zelden alleen een vlucht. Het is een mengsel van levens en emoties: mensen die net iets te moe zijn, net iets te bang, net iets te alleen. En dan komt het aan op aanvoelen en kijken wat eronder zit. En soms: niks zeggen en er gewoon zijn.

Buiten de cabine zie ik het tegenovergestelde: hoe snel alles moet. Hoe hard we zijn gaan praten. Team voor of tegen. Pro of anti. Liefst in hoofdletters, met uitroeptekens en een mening die binnen acht seconden past.

En ondertussen denk ik: hoe zijn we zo slecht gaan luisteren? Niet alleen naar elkaar, maar ook naar wat niet gezegd wordt. Naar de stilte. Gedrag waar iets onder zit.

Ik moet dan denken aan wat Sinan Can zo raak schreef over leiderschap dat verder gaat dan regels of volume.

“Wat is macht zonder moraal? Wat is beleid zonder een verhaal?”

Voor mij geldt dat net zo goed aan boord. Of je nou een team aanstuurt, een gezin of 300 passagiers op tien kilometer hoogte: het draait om mensen aanvoelen, veiligheid bieden en ja: je ego parkeren. Controle houden zonder je hart kwijt te raken.

We hebben geen gebrek aan meningen. We hebben een gebrek aan mensen die het uithouden in stilte. Die weten wanneer ze niks hoeven te zeggen. En juist daarin leiderschap tonen.

Misschien is stilte geen leegte, maar precies waar het verhaal begint.