In een vliegtuig zijn mensen anders.
Eerlijker.
Misschien zelfs puurder.

Op 10 kilometer hoogte maakt het niet uit of je CEO bent of student.
Afkomstig uit alle hoeken van de wereld.
Je zit naast elkaar,
In een vergelijkbare stoel,
Met eenzelfde plastic beker in je hand.

Soms met tranen.
Soms een glimlach,
Opluchting, spanning, verdriet,
Of allemaal tegelijk.
En ja, ook wel eens irritatie over lauwe koffie.

We leven zo vaak in onze eigen wereld.
Koptelefoons op.
Blik naar beneden.
En toch… daarboven,
Tussen hemel en aarde,
Gebeurt het.

Ik zie mensen afscheid nemen.
Daar.. als ze naar buiten staren.
Een vrouw die door haar dochter is uitgezwaaid.
Een man die zijn moeder voor het laatst heeft gezien.
Soms is het stil.
Soms moet het eruit.

Ik zie een passagier die doodsbang is om te vliegen.
Naast haar zit iemand die niets zegt.
En gewoon haar hand vasthoudt.
Geen woorden.
Alleen dat.

Je zou denken dat dit werk draait om mooie bestemmingen.
Maar waar het over gaat,
Zijn de momenten tussen mensen.
Over nabij zijn.
Naast iemand zitten.
Voor een paar uur.
Schouder aan schouder.

Ja… daarboven.
In die blikken buis.
Gebeurt het.
En zijn we zomaar even:
Mens.